درگیر شدن در بازی از دوران نوزادی شروع می شود و اسباب بازی های زیادی برای نوزادان وجود دارند و می توانند با آن بازی کنند مانند تفنگ شکاری اسباب بازی که تأثیرات مفیدی بر رشد دارد. در طول بازی، کودکان با عناصر فیزیکی و اجتماعی محیط ارتباط برقرار می کنند و به آنها اجازه می دهد چالش ها را کشف کنند و مهارت های جدید را امتحان کنند.
در دوران نوپا، رشد شناختی از طریق کاوش حسی و حرکتی شکوفا می شود. پیاژه (1952) در نظریه رشد شناختی خود اظهار داشت که کودکان در حین کاوش، دستکاری و تقلید محیط اطراف خود، دانش کسب می کنند.
به همین ترتیب، اریکسون (1968) در نظریه روانی-اجتماعی خود، دوران نوپا را به عنوان دوره ای توصیف کرد که در آن کودکان با استفاده از مهارت های شناختی و حرکتی تازه کسب شده برای تصمیم گیری، به افراد مستقل تبدیل می شوند.
با بهبود مهارت های شناختی، زبانی و حرکتی، کودکان نوپا می توانند در بازی های پیچیده تری شرکت کنند. یکی از مهارت‌های شناختی که در اوایل دوران کودکی رشد می‌کند و تأثیر زیادی بر مشارکت در کارهای متناسب با سن دارد، توجه است. توجه به فرد این امکان را می دهد که اطلاعاتی را در مورد یک هدف جمع آوری کرده و تعامل با آن را حفظ کند. طبق مدلی که توسط راف و روثبارت (1996) ارائه شده است، کنترل توجه از اگزوژن به درون زا تغییر می کند.
در دوران نوزادی، انتخاب هدف و حفظ توجه تحت سلطه ویژگی های محرک های بیرونی، مانند مجاورت و تازگی است، و درگیری با نگاه کردن مشخص می شود. در دوران نوپا، انتخاب هدف می تواند منعکس کننده علاقه، کنجکاوی و اهداف کودکان باشد. با پیشرفت در مهارت های حرکتی، دستکاری اشیا به شاخصی از درگیری کودکان نوپا تبدیل می شود.
با تکیه بر تجربیات گذشته خود، کودکان نوپا قادر به ایجاد یک برنامه عمل برای درگیر شدن با اشیا می شوند و متعاقبا، حفظ وفاداری به اجرای برنامه های خود، مدت زمانی را که توجه آنها را جلب می کنند افزایش می دهد.
